در روز شمار ایرانیان، هر یک از سی روز ماه را نامی است که نام دوازده ماه سال نیز در میان آنهاست. ایرانیان باستان هر ماه که نام روز با نام ماه منطبق و یکی میشد، آنرا به فال نیک میگرفتند و جشن برپا میکردند. به گفته پروفسور (مری بویس)، شادی کردن تکلیف دلپذیر دینی ایرانیان باستان بوده است. در کتیبه های هخامنشی، شادی و جشن و ودیعه ای الهی (اهورایی) خوانده شده است. ایرانیان برای نعمات و سلامتی عطا شده به آنان، به جشن یزشن (نیایش شادمانه) می پرداختند. آنان باید با خشنودی و شادی و پایکوبی و در عرصه روشنایی و آگاهی، نیایش میکردند.
در گذشته های دور، آریاییان به گرد آتش جمع میشدند و شیره گیاه هوم مینوشیدند و با پایکوبی و هلهله، شادی میکردند. به گمان استاد ذبیح بهروز، چهارشنبه سوری (مانند بیشتر جشنهای ایرانی) با ستاره شناسی، بستگی تام داشت و مبدا همه حسابهای علمی تقویمی بشمار میرفت. وی معتقد است که زرتشت، بزرگترین گاهشماری جهان را انجام داد و کبیسه را پدید آورد و تاریخهای کهن را درست و منظم کرد. به یاد آنروز، ایرانیان همه ساله جشن بزرگی میگرفتند و شادی میکردند. آن رصد و اصلاح تاریخ کنونی در یادمان چهارشنبه سوری (شب جشن سوری) یا جشن سوری باقی و جاری مانده است.
برخی از جشنهای آریایی، با افروختن آتش برای سور و سرور و شادمانی آغاز و اعلام میشد. از جمله این جشنها، جشن سده و جشن سوری در پایان سال یا همان چهارشنبه سوری بودند. ایرانیان قدیم از روی آتش نمی پریدند، چون آنرا نوعی بی احترامی می دانستند. بلکه درکنار آتش دعا میکردند. اما اکنون پریدن از روی آتش، نوعی حرکت برای انتقال حرارت و نیرو به فرداست و در واقع فرد میخواهد با گفتن (زردی من از تو و سرخی تو از من)، فقر و ناداری را از خود دور کند
زاد روز زرتشت خجسته باد
خداحافظ
عکسهای شهر تاریخی استخر
شهر باستانی استخر
سنگهای تخت جمشید
نام و نسبت زمانی ماههای سال در تقویمهای مختلف
واژه پارسه، تخت جمشید و پرسپولیس
امپراطوری هخامنشی
کتابخانه تخت جمشید
کوروش بزرگ
فونت خط میخی
پادشاهان هخامنشی
تخت جمشید،معجزه هنر پارسیان
[عناوین آرشیوشده]
بازدید دیروز: 115
کل بازدید :1104131
